برخورد با غلامی که جواب امام را نمی داد

مرحوم ابن شهرآشوب در کتاب «مناقب» نقل کرده است:

«إِنَّ عَلِیَّ بْنَ اَلْحُسَیْنِ علیهما السلام دَعَا مَمْلُوکَهُ مَرَّتَیْنِ فَلَمْ یُجِبْهُ ثُمَّ أَجَابَهُ فِی اَلثَّالِثَةِ فَقَالَ لَهُ: یَا بُنَیَّ! أَمَا سَمِعْتَ صَوْتِی؟

قَالَ: بَلَی، قَالَ: فَمَا بَالُکَ لَمْ تُجِبْنِی؟

قَالَ: أَمِنْتُکَ، قَالَ: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِی جَعَلَ مَمْلُوکِی آمِناً مِنّی.»

به درستی که حضرت علیّ بن الحسین علیهما السلام غلام خود را دو مرتبه صدا زدند، ولی او جواب حضرت را نداد، در مرتبه سوّم که جواب داد، حضرت فرمودند: ای فرزندم! مگر صدای مرا نمی شنیدی؟ عرض کرد: شنیدم. حضرت فرمودند: پس چرا جوابم را نمی دادی؟ عرض کرد: چون از جانب شما ایمن بودم و نمی ترسیدم. حضرت فرمودند: الحمد للّه که غلام هایم از جانب من آسوده هستند و خوفی ندارند.